خرداد

خردادِ پر حادثه، خردادِ پُر شور، خردادِ پر خاطره...

ماهِ خاطرات، خردادِ مُخاطرات، خرداد‌ِ خونِ دل... خرداد که می‌‌رسد، دل پَر می‌‌کشد به روزهای پُر امید، روزهای پُر نشاط، پَر می‌‌کشد به آسمانِ رویا، رویای آزادی. دل پر می کشد به هوایی که قرار بود نفس کشیدن آسان‌‌تر باشد...

روزهای جَدَل برای جامعه ی مدنی. روزهای میتینگ‌‌های سیاسی، لبخندهای مرموزِ دموکراسی، گریه های از سرِ شوق، خنده‌‌های از سر ذوق...

روزنامه‌‌های دوم خردادی، شهیدانِ راهِ آزادی...

دل پر می‌‌کشد و وقتی از میانه‌ی راه می‌‌گُذرد، پَر پَر می‌‌شود... دل کبوتری می‌‌شود که پَرَش را چیدند. آزادی می‌‌شود آهویی که کفتارها دریدند. جامعه مدنی می‌‌افتد کنجِ قَفَس. نفس کشیدن سخت می‌‌شود وقتی که یک دوی دیگر می‌‌نشیند کنار دوم محبوبمان (اصلا بخوانش بیست و دو)...

محبوب؟ محبوب بودن جرم می شود! مثلِ یادِ سال‌‌های عاشقی که رقیبی غدار، تمام خاطراتش را به تباهی کشیده است. یک شبه محبوب، می‌‌شود مغضوب...

سال‌‌ها قبل‌‌تر، خردادِ مهربان از پَسِ جنگ و خون، فتح و آزادی برایمان هدیه آورده بود. اما این بار، خرداد روی دیگرش را نشان می‌‌دهد، خردادِ بیداد، خردادِ کودتا...

سکوت کفِ خیابان‌‌ها می‌‌ریزد. سکوت کفِ خیابان جان می‌‌دهد، کنارِ نعشِ «حمهوری»... بُغضِ خرداد می‌‌تَرَکَد. خرداد فریاد می‌‌شود، خرداد اسیر می‌‌شود، خرداد شهید می‌‌شود...

و ما دوباره بغض می‌‌شویم، خاکستر می‌‌شویم و آتشِ خرداد را در دل‌‌هایمان پنهان می‌‌کنیم مبادا زنجیر تاوان‌‌مان باشد...

حالا سال‌هاست خرداد از زیرِ خاک و خاکستر فریاد می کشد، نیمچه «امید»ی می‌‌دهد تا برای آزادی‌‌اش «تدبیر»ی بیندیشیم... اما نمی‌‌داند ما سال‌‌هاست خود را به فراموشی زده‌‌ایم. ما را به تیرباران عادت داده‌‌‌اند... به «حبس» نفس... به «حصر» امید...

خرداد هرسال خودش دست به کار می‌شود و می‌‌گوید: من هستم! زنده‌‌ام! هرسال می‌‌آیم تا یادِ آن روزها بیفتید. یادِ پرواز... من پرنده نبودم که بمیرم، من پرواز بودم...

دل نبندید به جاعلانِ طریقتِ خردادی و لاف‌‌زنانِ رؤیای آزادی... من هنوز زنده‌‌ام... ولی... ما آن‌قدر دروغ شنیده‌ایم که حتی خودمان را باور نداریم چه رسد به خردادمان، تنها نومیدانه با خود زمزمه می‌کنیم که ما هنوز هم به خردادِ پر از حادثه «ایمان» داریم...

.


پ.ن: بازنشر متن چند سال پیش


#دوم_خرداد

#بیست_و_دوم_خرداد

#خرداد_پر_حادثه

  • جمعه ۳ خرداد ۹۸

شهر گل

آنوقت‌ها که بچه بودیم، هرسال بعد از امتحانات خرداد و شروع تعطیلات تابستان، یک روز صبح بساط سفر را جمع می‌کردیم و می‌ریختیم پشت #پیکان_سبز پدر و می‌رفتیم سراغ عمو محسن. ما پنج نفر بودیم و آن‌ها هم پنج نفر! به هر مشقتی بود همگی سوار بر توسن چموش مغزپسته‌ای‌مان می‌شدیم و به تاخت تا محلات می‌رفتیم‌. همه خوب می‌دانستیم مقصد ما سرچشمه است، اصل ذوق ما بچه‌ها هم برای همین بود. سرچشمه برای ما یعنی بالا زدن پاچه‌ها و به آب زدن... بازی و زدن توی سر و کله‌ی هم تا عصر. برنامه عصر هم مشخص بود، مگر می‌شود تا محلات رفت و آب گرم نرفت؟

 رفتن توی حوضچه‌های آب گرم حاوی مواد معدنی اگرچه برای ما طاقت‌فرسا بود، اما برای بزرگ‌ترها حکم اکسیر جوانی را داشت. وقت برگشت هم باید می‌رفتیم باغ‌های گل و علاوه بر حض وافر، چندتا گلدان خوشگل مامانی می‌خریدیم و با اینکه برای برگشت جایمان را تنگ‌تر می‌کردند، ولی آنقدر خسته بودیم که دیگر برایمان مهم نبود. 

توی همان عوالم کودکی هم محلات برای ما تبلوری از بهشت بود، همانطور که الان هم بیش‌تر جلوه می‌کند.

باغ‌هایی که از زیر آنها نهرهایی روان است و درختانی که سر در هم فرو برده اند و بخصوص آن بخشی که می‌گوید:

وَ حُورٌ عِینٌ کأَمْثالِ اللُّؤْلُؤِ الْمَکنُون.   :))))) 

  • جمعه ۲۷ ارديبهشت ۹۸

پیرمرد بی انگیزه

بد عادت شدم!

دیگه لپتاپ ندارم، برای همین حوصله‌ی تایپ کردن تو گوشی رو ندارم!

شایدم اصن اینا همه بهونه س، واقعیت اینه که شوقی واسه نوشتن ندارم.

از صب تا شب دنبال یه لقمه نون حلالم و شب هم خسته و کوفته...

  • جمعه ۲۰ ارديبهشت ۹۸

از اعماق شب...

دلم می‌خواست امشب با یکی که نمی‌شناسمش توی یه جایی که نمی‌دونم کجاست ولی توی ارتفاعه مث پینت هاوس یه برج خیلی بلند، چراغ‌ها رو خاموش می‌کردیم و زیر نور ماه تا صبح از همه چیز با هم حرف می‌زدیم و گاهی قهقهه می‌زدیم و گاهی اشک می‌ریختیم و گاهی سیگار می‌کشیدیم و فروغی و فرهاد گوش می‌دادیم و گاهی چای می‌نوشیدیم... 

صبح وقتی سپیده می‌زد پلک‌هامون سنگین می‌شد و می‌خوابیدیم... تا همیشه... 



«شبِ تاریک تر، ستاره‌های روشن‌تر / غم عمیق‌تر، خدا نزدیکتر !».

  • داستایوفسکی در جنایت و مکافات
  • سه شنبه ۳ ارديبهشت ۹۸

فروشنده‌ی دوره‌گرد

سال پیش این موقع‌ها چه آرزوها که در سر می‌پروراندم و دریغ و حسرت که از تکاپو در مرزهای علم رسیده‌ام به دوره‌گردی و فروشندگی! از کار در پروژه‌های بزرگ نفتی رسیده‌ام به ویزیتوری آبکی!
افق‌های روشن و آینده‌ی درخشان و از تو حرکت از من برکت و مزد تلاش و این حرفها هم یک مشت شایعه است.
این سال‌ها هرچه کردم خودم را اینطور توجیه کردم که این هم بالاخره یک‌جور تجربه است! یا اینکه مثلاً بالاخره باید از یک‌جایی شروع کرد! کاش می‌دانستم آخر تا کی...

  • دوشنبه ۲۶ فروردين ۹۸

ابتلاء

💢 این متن حاصل درد دل‌های یک مستمری‌بگیر تأمین اجتماعی است که سال‌ها با شرافت زندگی کرده‌است.



چهل سال پیش هم گزینه‌ی دیگری در کار نبود...

جمهوری اسلامی، آری؟ یا خیر! 

اگر جمهوری مسلمانان و مستضعفان را نخواهی حتما طرفدار شاه پولدارهایی! 

قرار بود حکومتی از آن کوخ‌نشینان و پابرهنگان و مستضعفان جهان برپا گردد. 

همان هم شد. 

جیب‌ها خالی شد... 

حکومت بر مستضعفان جهان محقق گردید. 

راه دیگری نبود... 

امروز هم اگر بلا بیاید هیچ راه دیگری نیست جز ابتلا!

درد به این است که چهل سال بی‌وقفه کار کرده باشی و به خاطر خرج زندگی هرگز بازنشستگی‌ات ممکن نشده‌باشد، سیل بیاید، زلزله بیاید، بیماری بیاید، تمام زورت را بزنی و نتوانی مبلغی پول برای نجات خانواده‌ات از بحران جمع و جور کنی! درد این است و نوکیسگان پشت میز نشین چه می‌دانند که درد چیست؟

 سیل بزند... 

زلزله بیاید... 

بیماری و از کار افتادگی امانت را ببرد... 

تورم کمر بشکند... 

در هر صورت، نوکیسگان پشت میز نشین لبخند می‌زنند و عکس یادگاری برای ثبت در تاریخ می‌گیرند و سخنرانی‌های پرطمطراق می‌کنند و برای سرنوشت تو تصمیم می‌گیرند... 

و تو به جبر جباران، مجبور باشی که چشمت به یارانه و کمک بلاعوض پانصدهزار تومانی باشد و غصه‌ی اولاد فوق لیسانس بیکارت را بخوری...

راه دیگری پیش پایت نیست... 

تو محکومی به زجر ابد... 

به فقر، به درد...

و او حق تو را با خود تا کانادا می‌برد...

و تو ساکت می‌نشینی و به ویرانه‌های زلزله‌ای می‌نگری که چهل سال است لرزه به زندگی‌ات انداخته... 

و تو ساکت می‌نشینی و به خانه‌های آب گرفته‌ در سیل مدیریت بحرانی چشم می‌دوزی ... 

و تو چشم بر خویش می‌پوشانی و بیماری‌ات را فراموش می‌کنی... 

بیماری سکوت... 

بلایی سهمگین‌تر از سیل... 

و تو مبتلایی... مثل من... 

چه می‌گفتم؟ پیاز کیلویی پانزده هزار تومان شد!

پابرهنگان نون و پیاز هم 

نمی‌توانند بخورند...

درد را می‌فهمی؟

بعید می‌دانم آن‌ها که پشت میزهایشان سفت چسبیده‌اند این حرفها را بفهمند... 

این‌ها همان ابتلاء است... 


💢 دغدغه‌های یک شهروند معمولی را در کانال خمارمستی بخوانید، ممنون

  • دوشنبه ۱۲ فروردين ۹۸

براش دعا کنید

برای سلامتی عزیزی که الان توی اتاق عمل هست دعا کنید..

ممنون 

خدایا به خیر و سلامت بگذرون 

  • شنبه ۱۰ فروردين ۹۸

استغاثه بر پیاز!

✅   امروز حضرت پیاز دامت برکاته که سابقاً به دلیل بوی بدشان از سیر طعنه می‌شنیدند، گوی سبقت و رکورد قیمت را از پسته‌ی رفسنجان و پرایدِ عزرائیل‌نشان ربودند و با ثبت قیمت کیلویی 13000 تومان، رکوردی تاریخی برای تورم بر جای گذاردند تا شاید پس از قتل خاشقچی و حذف فردوسی‌پور از نود این بار نگاه فعالان مجازی به سفره‌های خالی‌ مردم بیفتد! اما زهی خیال باطل که همه‌ی آن‌ها که سال‌ها بود صدا و سیمای میلی را تحریم کرده بودند در شیش و بش تماشای عصر جدید و برنده باش فرصت نکردند هشتک #freePIAZ بزنند!

✅  حال که به لطف پروردگار و با اذعان به بی‌اثر بودن تحریم‌ها، به خودکفایی در ایجاد تورم بدون وابستگی به ارز و طلا رسیده‌ایم، به نظر می‌رسد که با توجه به خشم طبیعت و طمع دلالان بی‌مروت، همچنین خروج گوشت و مرغ و حالا پیاز از سبد غذایی ملت، و این حجم عظیمِ بیخیالی دولت! با این آمار رو به رشد بیکاری و تورم و اختلاس(که همه‌ش تو پاچه‌ی خود ماس!) در آینده‌ای نزدیک خود به خود منقرض می‌شویم و دیگر نیازی نخواهد بود که همه چیز را به گردن دشمن خارجی بیندازیم!

✅  در کتاب رستم‌التواریخ شرح احوالات مردم در هنگامه‌ی قحطی و هرج و مرج ناشی از جنگ‌های فئودالی حکام پس از مرگ نادر چنین شرح داده است که بی‌شباهت به اوضاع امروز ما نیست که هرچند به ظاهر جنگی نیست ولی فئودالهای نوین به جان هم افتاده‌اند و بیچارگی‌اش برای ما مردم است:

« و جمیع مأکولات در آن خطه فردوس مانند، چون وفای نازنینان نایاب، و آرام و امنیت در آن، چون وعده ماه‌جبینان نقش بر آب بود و محجوبان بیحساب از نیافتن قوت، بی‌قوت بر خاک راهها افتاده، با کمال افتضاح، و مردمان قوی بازوی چست‌وچالاک از نخوردن غذا سست و ناتوان و بیجان شده میل می‌نمودند به عالم ارواح، و گندم و جو چون قرص صورت دلبران گندم‌گون، کم و گران‌بها، و عدس و ماش و نخود و حبوب دیگر مانند نقطه خال رخسار مشکین مویان، بسیار عزیز القدر و دلربا. 
صدای الجوع الجوع ناز و نعمت پروردگان پرنیان‌پوش به ذروه فلک هفتم به گوش کیوان، و آواز فزع و استغاثه نمودن برنا و پیر و کبیر و صغیر از بی‌قوتی به سمع کروبیان می‌رسید...»

💢 دغدغه‌های روزانه‌ی یک آدم معمولی را هرشب در کانال خمارمستی بخوانید...
  • جمعه ۹ فروردين ۹۸

از جمله درس‌هایی که زندگی می‌تونه بده!

زندگی پر از بالا و پایینه...

اونی که فکر می‌کنه داره تمام تلاشش رو می‌کنه که یه قصر بسازه برای آرزوهاش که بره اون بالا و قدش برسه تا تو رو ببینه، شاید حواسش نیست و آجراشو داره از پایهٔ برج و باروی تو برمی‌داره!

پس حواست باشه... 

نه! حواست نیست! 

حواست نیست که چی دلش می‌خواد و کی باید نازشو بکشی، عشق قاقالی‌لی نیست که هروقت بچه پاشو کوبوند زمین بدیم دستش تا بچپونه تو حلقش و ساکت بشه! که اگه این کار رو کردی طرفت دیگه هیچ‌وقت نمی‌فهمه عشق چیه! 

چرا؟ 

چون خوردتش و تمومش کرده!! 



دغدغه‌های یک آدم معمولی را در کانال خمارمستی دنبال کنید... ممنون


  • دوشنبه ۵ فروردين ۹۸

سیل بنیان‌کن

شاید فقط چند ثانیه طول کشیده باشد...

شاید تا همین چند دقیقه قبل، همه در تکاپوی نوروز بودند و خودشان را برای شب عید آماده می‌کردند... اما یکهو همه چیز زیر و رو شد. سیل آمد و همه‌چیز را با خود برد...

سیل که مثل زلزله نیست !

مقدمات دارد! می‌شود مدیریتش کرد. کنترلش کرد. می‌شود پیشگیری کرد! اگر حواست نباشد وقتی که از آسمان رحمت ببارد هم غافلگیر می‌شوی...


سیل بنیان‌کن می‌آید و خانه‌خرابت می‌کند...

بیچاره مردم...

هیچکس هم به دادشان نمی‌رسد 


سیل مهیب مشکلات مردم هم بالاخره مقدماتی دارد... اگه به‌شان رسیدگی نشود چنان طغیان می‌کند که در چند ثانیه تمام ابهت پوشالی را فروریزد.

شاید فقط چند ثانیه طول بکشد، ولی سال‌هاست مقدماتش فراهم شده... 

آن‌وقت هیچ‌کس هم به دادشان نخواهید رسید!

چیزی که عوض دارد، گله ندارد...


دغدغه‌های یک آدم معمولی را در کانال خمارمستی دنبال کنید... ممنون 

  • يكشنبه ۴ فروردين ۹۸
اینجا دغدغه های روزانه ی یکی از اهالی ایران زمین را می خوانید