خودمان طبیعت را تبدیل به بحران کرده‌ایم
هرروز مصیبتی بزرگ و جان‌سوز بر اثر حوادث طبیعی کاممان را تلخ می‌کند و جمعی از هم‌وطنانمان را به کام مرگ می‌کشاند و عده‌ای دیگر را داغدار عزیزانشان می‌نماید و برخی دیگر را هم بر خاک سیاهِ زندگی می‌نشاند و تنها آواره‌ای از حاصل عمرشان باقی می‌گذارد.
ما نیز به نشان همدلی و نوع‌دوستی هرروز صفحات مجازی‌مان را پر می‌کنیم از پیام تسلیت و همدردی با حادثه‌دیدگان و عکس پروفایلمان را سیاه می‌کنیم و شاید هم چند قطره‌ای اشک در ماتَمِ این اندوه‌ِ مصیبت‌بار بریزیم. فرقی ندارد برف باشد یا باران، طوفان باشد یا سیل، رانش زمین باشد یا زلزله. فرقی ندارد شمال باشد یا جنوب، شرق باشد یا غرب، همیشه حاصلش فاجعه‌ای انسانی‌است و همیشه واکنش همه‌ی ما همدردی و همدلی و تا آن‌جا که دستمان برسد هم‌یاری؛ اما سؤالی که برای من مطرح می‌شود این است که مگر در سراسر این کره‌ی خاکی هیچ‌گاه حوادث طبیعی رخ نمی‌دهند؟ پس چرا تلفات انسانی کشورهای هم‌تراز این‌قدر کم‌تر است؟ چرا با هر باد و طوفانی زیرساخت‌های ما نابود می‌شود ولی برای زیرساخت‌های کشورهای آمریکای شمالی با سالانه حداقل سه طوفان بسیار بزرگ هیچ مشکلی پیش نمی‌آید؟ چرا هر زلزله‌ی نسبتاً بزرگی که می‌آید پیش از هر چیز دل ما را می‌لرزاند که نکند زندگی آوارِ جانِ هم‌وطنانمان شده‌باشد ولی در ژاپن لرزه‌های هرروزه آب در دل مردمانشان تکان نمی‌دهد؟ هر باد و باران و طوفانی منجر به قطع برق می‌شود و سیل پُلی را از جا می‌کند و حتی در همین تهران که اغراق نیست اگر بگوییم تمام امکانات کشور در آن مجتمع است با کمی بارندگی بحران ایجاد می‌شود و حتی انسانی در کانال آب غرق می‌شود آن‌وقت در هند و بنگلادش و خیلی از کشورهای جهان‌سومی جنوب آسیا که باران‌های هرروزه‌شان بسیار مشهور است چنین اتفاقاتی نمی‌افتد؟
کمی بیندیشیم، چرا سیل و زلزله و باد و طوفان حاصلش برای ما می‌شود بحران!
این اتفاقات بیش از این‌که نیاز به همدلی داشته باشد نیاز به حسابرسی دارد. این‌که به دنبال پاسخ این سؤال باشیم که در این‌همه سال چه اقداماتی برای استانداردسازی زیرساخت‌های این مرزوبوم انجام گرفته است؟ وقتی‌که به‌جای مدیریت منابع همه‌چیز را به امان خدا رها کنیم باید منتظر باشیم تا ببینیم که رخدادهای طبیعی که هریک می‌تواند موجبات خیر باشد (ازجمله تولید انرژی، افزایش منابع آب و...) تبدیل به بحران‌های فاجعه‌بار انسانی گردد.
پی نوشت: من هم این فاجعه ی انسانی را خدمت همه هم میهنانم تسلیت عرض میکنم و امیدوارم که آخرین بار باشد. وقتی که چهل سال زیرساخت ها را به امان خدا رها کنی بهتر از این نمی شود.
