مرگ کودکان در نبرد خون‌خواران

گاهی آدمی دوست دارد چشمانش را ببندد تا شاید این‌همه خشونت را نزد فرزندان آدم نبیند. کاش می‌شد با چشم‌پوشی تمام جنگ‌ها را نادیده گرفت و از صحنه‌ی تاریکِ تاریخ پاکشان کرد. انگار که این روزها جنون و خیره‌سری بیش از هر زمان و زمانه‌ای بر بنی‌بشر مستولی گشته است. این‌روز‌ها کودکان بی‌گناه قربانیِ خودکامگی تشنگان قدرت می‌شوند و دنیا تنها به نظاره نشسته‌است. به‌راستی‌که سوریه نماد شرمساری 20 قرن تمدن بشری است. به‌راستی‌که ما -همه‌ی مردمان دنیا- سرافکندگان تاریخ خواهیم بود در برابر خون این‌همه مظلوم و بی‌گناه. دیگر فرقی نمی‌کند که مقصر کیست و چه‌کسی بر روی مردم آتش می‌گشاید. وقتی‌که در یک جنگ (آن‌هم داخلی) خون ریختن امری متداول شود هر دوسوی نبرد باید تاوان ظلمشان را بپردازند. یکی سال‌هاست برای حفظ جمهوریت موروثی و نمادینش از خون مردمان خودش گذشته و دیگری در شهوت قدرت دشنه از رو بسته و در طمع ملک شام خواب مردمان را ناآرام نموده‌است.

در این صحنه‌ی شوم همه‌ی دخالت کنندگان خارجی پایشان گیر است. وقتی‌که عکس‌های جان‌دادن کودکان ادلب در اثر گاز سارین در رسانه‌ها منتشر می‌شود چطور می‌توان در سوگ انسانیت نگریست؟ چطور برخی قلم به دست می‌گیرند و اسد را آماج فحش‌هایشان قرار می‌دهند. برخی روسیه را لعنت می‌فرستند که چرا این سلاح‌های کشتارجمعی را وارد بازی کرده‌است. عده‌ای تحلیل استراتژیک می‌دهند علیه النصرت و داعش و تروریست‌ها و مخالفان و حامیان مالی‌شان و آمریکا و که و که و که... این وسط یک روانی هم برای جبران یک جنایت دستور حمله‌ی هوایی آمریکا به سوریه را صادر می‌کند تا جنایتی را با جنایتی دیگر جبران نماید. نخیر آقایان و خانم‌های عصبانی و نوع‌دوست؛ اینجا پای همه‌ی ما گیر است. اینجا دیگر مسائل سیاسی و اعتقادی مطرح نیست. اینجا اتفاقاً همه‌ی تقصیر بر گردن ماست که چرا مسائل انسانی را همیشه سیاسی و اعتقادی دیدیم. نبرد سوریه سال‌ها پیش باید متوقف می‌شد. ما مردم‌عادی در سراسر جهان باید دولت‌هایمان را از سهم‌خواهی در سوریه بازمی‌داشتیم. سال‌ها پیش اسد و مخالفانش (اعم از گروهک‌های تروریستی و غیر تروریستی) باید مجازات می‌شدند ولی ما مردمان عادی دنیا ترجیح دادیم مثل سازمان ملل خودمان را به خواب بزنیم و چشم بر تمام کودک‌کشی‌ها ببندیم تا دولت‌هایمان به دنبال قدرت‌نمایی در فراسوی مرزهایشان باشند...

چند روز بعد بازهم مرگ کودکان ادلیب را فراموش خواهیم کرد، شک نکنید انسانیت اگر نمرده‌باشد به خوابی طولانی رفته‌است.

        پی‌نوشت:  برای خواندنستون طنز جدید تعبیر خواب،  کانال را دنبال کنید، پشیمان نخواهید شد.

نه به خشونت

با توجه به اینکه خشونت توی جامعه‌ی ما مسری شده و بدجوری توی همه‌ی ارکان زندگیمون ریشه دوونده دوس دارم همه مون کمی درباره ابعاد خشونت تو زندگیمون بنویسیم و هرکدوم از منظر خودمون به قضیه نگاه کنیم.

دوس دارم مفصل به امر خشونت پرداخته بشه برای همین دعوت می‌کنم از همه خواننده‌های انگشت شمار وبلاگم که در این باره بنویسن. دوستانی هم که وبلاگ ندارن خوشحال می‌شم همینجا نظراتشون رو بگن.

توی پست بعدی نوشته‌ی خودم و لینک مطالب دوستان رو هم می ذارم .

بر ضد خشونت بنویسید و به دوستانتون هم بگید بنویسن و به من هم اطلاع بدید که نوشته‌های ارزشمندتون در این باره رو بخونم.

ممنون