دهم اسفند زادروز شاعر پرآوازه و موسیقی‌پژوه ایرانی مهدی اخوان ثالث بود. او با مضامین اجتماعی اشعارش و نقب زدن به حوادث تاریخی آن روزگار زندگی مردم را به تصویر کشیده‌است. وی با لحنی حماسی آمیخته باصلابت و سنگینی شعر خراسانی، همراه با ترکیباتی نو و تازه شعر پارسی را قوام بخشید و اغلب در اشعارش م.امید تخلص می‌کرد.
اخوان ثالث در شعر کلاسیک فارسی توانا بود و در ادامه به شعر نو گرایید. از او اشعاری عالی و متعالی در هر دو سبک به‌جای مانده است. او هم‌چنین آشنا به نوازندگی تار و مقام‌های موسیقیایی بود.
با خواندن اشعار اخوان ثالث به گذشته‌های دور برمی‌گردی به دوران رستم، به عصر سیاوش، به دین بهی و به سرزمین اساطیری آفتاب؛ ایران باستان. با خواندن اشعار اخوان گفتگوی کبوتران افسانه‌ای را می‌شنوی و مرغ افسانه‌ای نیما را به خاطر می‌آوری «کو به رنگ معماست» و سبوی تشنه‌ای را می‌بینی که اندر خواب بیند آب و دوستانی که: به دشمن خواهم از او التجا بردن.
سورت سرمای دی را احساس می‌کنی و بر بی‌گناهی سهراب و سیاوش و تختی می‌گریی و بر همه‌ی نابرادران شغاد صفت نفرین می‌گویی. با طوس و نوذر هم‌سفر می‌شوی و پیام هفت امشاسپند را از عمق جان می‌شنوی و هرگز ایران و شکوه ایرانیان را فراموش نمی‌کنی و بدین گونه ناخودآگاه هنر شاعری اخوان را می‌ستایی و به فن روایتگری او که روایت دیروز را به زبان مردم امروز بیان کرده‌است پی می‌بری.
زندگی با ماث رنگ و روی دیگری داشت. اگرچه که در اشعارش بالا و پایین روزگار را از پیش به ما نمایانده بود. گفته بود که آسمان هرکجا همین رنگ است که مومیایی روحمان را دیگر راهی به شادی نیست؛ و سرنوشت هبوط مشی و مشیانه از بهشت به هجرتی جان‌گداز در زمین فرو خواهد رفت؛ اما نامش امید بود و همین دل ما را برایش تنگ کرده‌است. تولدت مبارک آقای شعر و شاعری...
