در امتداد امید
من و شما آدم‌های معمولی که از پس سال‌ها فشار اقتصادی تمام دغدغه‌مان تبدیل شده است به گذران زندگی به شیوه‌ای معمول و معقول، به‌عنوان شهروندان عادی که هرگونه تصمیمات جمعی نخستین تأثیراتش را بر زندگی ما عیان می‌سازد و خوب یا بدِ سرنوشتمان را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد حق‌داریم تا نگران آینده‌مان باشیم. حق‌داریم خواستار جامعه‌ای با حداقل‌های موردنیاز زندگی باشیم. خواستار کشوری مقتدر و خوش‌نام در جهان با توسعه‌ی سیاسی، اقتصادی، فرهنگی متوازن باشیم و البته نیک می‌دانیم که انتخابات به‌عنوان سرنوشت‌سازترین کنش ملی-مردمی می‌تواند بخشی از خواسته‌های ما از حاکمیت را برآورده سازد یا نه تمام آمال و آرزوهای ما را به ورطه‌ی سقوط و نابودی بکشاند.
آن‌قدر تجربه‌های دردناکی چون اختلاس‌های چند صدمیلیاردی، رواج خرافات، دروغ‌گویی، آمار سازی، سقوط اخلاق، ناهنجاری‌های اجتماعی، سرکوب نیروهای منتقد و ... در دولت قبل نزدیک و محسوس است و آن اندازه تجربه‌هایی چون رفع تحریم‌ها، توقف رشد تورم، بازگشت دانشجویان ستاره‌دار به دانشگاه‌ها، افزایش مسئولیت‌پذیری و پاسخگویی دولت، رشد اعتمادبه‌نفس ملی، حفظ شبکه‌های مجازی و... قابل دفاع است هستند که این‌بار با اطمینان رئیس‌جمهورمان را انتخاب کنیم.
اگر باز دولت در اختیار کسانی قرار بگیرد که همچون دولت گذشته، تفکرات منتقد دولت را خاموش و خانه‌نشین نمایند، بازهم شاهد اقدامات جنون‌آسا خواهیم بود.
دولت تدبیر با گشایش سیاسی و فرهنگی سبب شد نشاط به جامعه بازگردد. یکی از نشانه‌های باز شدن فضای سیاسی کشور برای فعالیت‌های حزبی، برگزاری انتخابات پرشور مجلس شورای‌اسلامی و مجلس خبرگان است و البته عده‌ای از حامیان دولت پیشین که این روزهای رنگ عوض کرده‌اند و چون اقبال عمومی را دست‌نایافتنی می‌ْبینند از انعطاف دولت سوءاستفاده نموده و کمر به تخریب وجهه‌ی دولت بسته‌اند.
دولت یازدهم با تمرکز بر مسئله اقتصاد و حل مشکلات معیشتی مردم در حالی فعالیت خود را در کشور آغاز کرد که در دولت گذشته قطعنامه‌ها و تحریم‌هایی که به گفته رئیس دولت پیشین کاغذپاره‌ای بیش نبود، اقتصاد را زمین‌گیر کرده و تورم، بیکاری و رکود چنان رشد روزافزون و افسارگسیخته‌ای یافته بود که به وضعیتی بی‌سابقه رسید. دولت تدبیر به‌تدریج شاخص‌های اقتصادی را در مسیر بهبود قرارداد و با عملکرد اقتصادی موفقیت‌آمیزش درزمینه‌ی مهار تورم، کنترل نقدینگی و کاهش رکود توانست امید را به زندگی مردم بازگرداند. از سویی گشایش روابط بین‌المللی بعد از برجام و از سوی دیگر دیپلماسی نفتی در سطح اوپک سبب شد ایران جایگاه سابق خود را بازیابد. تداوم عملکرد دولت فعلی می‌تواند موجب رشد و توسعه اقتصادی کشور شود و این امری طبیعی‌است که من و شما آدم‌های معمولی که گذران زندگی عادی برایمان در اولویت قرار دارد دوست نداشته‌باشیم کسانی عنان امور را در دست بگیرند که این قطار اعتدال و توسعه را دوباره از مسیر خارج نمایند.
