گاهی "لحظه ها" برای "آدم ها" حکم کیمیا می شوند. لحظه هایی نایاب که به جرأت می توان گفت بسیاری از آدم ها برای داشتن چنین لحظه هایی تا آخر عمر حسرت میخورند.
اغلب، این لحظه ها می شوند شیرین ترین خاطرات آنها که لمسشان کرده و در آنها غوطه ور بوده اند.
خاطره های شیرین معمولا تا آخر عمر با آدم ها هستند، حتی اگر فراموششان کرده باشیم هم، گاهی با دیدن یک عکس قدیمی، صحنه ای از یک فیلم، شنیدن یک موسیقی سوزناک یا نوایی دلنشین باز خودشان را رو میکنند، از زیر خروارها خاک غبار سالیان دراز را تکان میدهند و باز برایت عشوه می آیند، ناز می کنند و بر و رویی نشان می دهند و دلبری ها می کنند. آن وقت است که یک جوریمان می شود، حــــس نوســــتالژیک می گیریم ، به افقهای دور دست خیره می شویم و با لبخندی دوست داشتنی از قدیم ها یاد می کنیم، آنگاه ذهنمان در آسمان خاطرات به پرواز در می آید و به دنبال آن "لحظه ها" می گردد تا باز "آن روزها" را با تمام وجود احساس کند...
و چه حس خوبیست...
امروز برای من روزی سرشار از "لحظه ها"ی خاطره انگیز بود، روزی بسیار دوست داشتنی و ماندنی...
1391/3/14
پی نوشت1: برای آن روز زیبا سپاس ، و برای همه زیبایی های مسیر زندگی ام.
پی نوشت2: ابیاتی زیبا از عطار نیشابوری:
عزم آن دارم که امشـــــــب نیم مست/ پای کوبان شیشه دردی به دست
سر به بازار قلنــــــــــدر در نهـــــم / پس به یک ساعت ببازم هر چه هست
پرده پنـــــــــــــــــــــدار می باید درید / توبـــــه زهـــــــــاد می باید شکست
