چیزی به نام مشکل وجود ندارد که در دستهایش برایت هدیه ای نداشته باشد...
* * *
میگم:یه چیز بگو که آرامش بریزه تو وجودم...
و ما بکم من نعمة فمن الله...آیه 53 و 54 سوره نحل رو میخونه برام:
( آنچه از نعمتها دارید همه از سوی خداست! و هنگامی که ناراحتی به شما رسد، فقط او را می خوانید! (اما) هنگامی که ناراحتی و رنج را از شما بر طرف می سازد، ناگاه گروهی از شما برای پرودگارشان همتا قائل می شوند. )
میگم: من آدم ضعیف یا حتی غرغرویی نیستم!! ولی گاهی فقط طاقت دلم تموم میشه...
میگه: آدم یعنی همین. اگه قرار بود تخته گاز بری که روبات می شدی!!!
میگم: من خودم سنگ صبور عالم و آدمم! اون وقت خودمم فقط غم و غصه هامو میارم برا تو ... بت حق میدم اگه بترکی...
میگه: ...
میگم: انگار آدما اعتباری شدن! یه دفه اعتبار همه چی تموم میشه...تو اوج تلاش برای داشتن همون چیز، همون کس، همون خاطره، حالا هرچی... مهر «باطل شد» می زنیم... یا می خوریم...
میگه: آره. یه موقعی آدما اونقدر مطمئن میان جلو که دیگه شک نداری ابطالی وجود نداره... اما زمانش که می رسه...
میگم: دوست دارم اعتبارم دائمی و همیشگی باشه... همه جا... اما نمیشه... سرشار بودن تاوان داره...
با سکوتش تایید میکنه...
میگم: چیکار کنم برای اینکه قلبم باز باشه برای همه به خصوص کسایی که دوستشون دارم... حتی اگه خیلی رنجیده باشم!!! خیلی!!!
میگه: پذیرش...
پی نوشت: تو پرانتز برای عوض شدن حال و هوای پست بخونید، دونقطه دی!
( من و جمله یاران سر به بیابان گذاردندی و جامه بدرّاندی و
بگریستندی... 
شیخ ابو سعید: 
محمد بن منور: 
)
چون که مستم کرده ای حدم مزن
شرع، مستان را نیارد حد زدن
چون شدم هوشیار آنگاهم بزن
که نخواهم خود شدن هوشیار من
مولانا
پستهای مرتبط: ، باتلاق
